De dag begint net.
Ik loop naar buiten in mijn hardloop gear.
Ik begin te rennen.
Ik ga lekker hard, want ik ben aan het trainen voor de halve marathon.
De halve marathon? De halve marathon. Van Amsterdam.
Ik geloof het nog niet zo.
IK of all people?
Maar ondertussen ren ik.
Interval training. Nu vind ik het zwaar en vervelend.
Maar hé, ik ben van anti sporter veranderd in sporty spice, en ik ga straks een halve MARATHON rennen!
Ik hoor nu bij de sportersss.
Au, sh*t! F*ck.
Nee niet weer. Steek in mijn scheenbeen, pijn in mijn enkel.
Niet schrikken, ik ben niet kleinzerig. Ik ren door.
De pijn blijft. Ik stop. Toch.
En dan die discussie. In mijn hoofd.
Nu ben ik een aansteller, Kiki Bertels gezien tegen Williams op Roland Garros met haar kuit blessure?
Ja maar ik ben geen topsporter, ik moet naar mijn lichaam luisteren.
Een irritante discussie ontstaat in mijn hoofd. Ik voel me boos. En ik denk heel veel.
Zie je nu wel, denk ik. Wat dacht ik ook wel niet. Dit kan ik helemaal niet. Ik heb altijd wat. Ben hier niet voor gemaakt. Paniek. Dit is denk ik wel een blessure. Nou nu kan ik het wel vergeten dus.
Tranen springen in mijn ogen.
F*ck die anderen van het hardloop groepje komen heel goed mee. Maar ik natuurlijk weer niet. Waarom kan ik dit niet gewoon meteen goed net zoals IE-DE-REEN!
Ik wandel. Ik kijk om me heen. Ik zie dat het park mooi is. Het is lekker weer.
Mijn gedachten trekken weer mijn aandacht.
Juist ik kan natuurlijk zo denken.
Wie heb ik daar mee? Alsof dat hardloopgroepje met mijn blessures bezig is. Lekker belangrijk hoe snel zij lopen. Daar heb ik niks aan. Ik red het best, nog genoeg tijd, alleen nu rustig aan doen. Niet alles meteen zo groot maken. Weg van die toekomst. Naar nu. Voelen hoe mijn lichaam voelt.
Nu, train ik heel goed mee. Loop ik goed. Ik voel nu teveel mijn been, dus ik doe nu rustig aan en maak straks een afspraak bij de fysio. Het is niet meer en niet minder. Punt.
Ik glimlach.
Dit is beter. De pijn is wat weggezakt. Ik ren weer. Voel nog wel wat. Maar ik loop rustig door.
zo werkt het dus..
In plaats van met mijn hoofd in de toekomst te zijn, me gek te laten maken door al die gedachten en stemmen die onredelijk zijn, die mijn angst dat het me niet lukt versterken en bevestigen,
lukt het me terug te komen naar hier, nu, in het park, rustig rennend.
En alleen te zien en voelen wat er nu is. Hoe verhelderend.
Cool!
Het lijkt simpel, en dat is het ook
Loesje
Mooi, inspirerend stukje, Noël! Lopen moet lekker zijn, je doet het tenslotte voor je lol. 🙂
Thanks! We zijn aan het trainen voor de 1/2 marathon 16 okt. Een sterk stukje mentale training hoor. Wat een kick om iets te doen dat je nooit van jezelf verwacht had dat je dat kan. Neem ik weer mee in mijn werk 🙂