Echt in de war zijn is een heel gek gevoel.
Ik heb het mezelf nooit zo toegestaan.
Altijd, meteèn. In de actie.
Rode draaiende lampen, geluid van een sirene.
De fix knop wordt ingedrukt.
Ik heb een erg goed ontwikkeld probleem oplossend vermogen.
Ik wist niet hoe ik met noel coacht verder wilde.
Dus ik was er even niet.
Gesloten deur met een bordje dat met een touwtje aan een spijker hangt: “Ben even uitzoeken wat ik ook alweer aan het doen ben. Zo weer terug.”
Ik wist niet welke stemmen in mijn hoofd ik moest vertrouwen. Het waren er erg veel.
Het was het gevoel dat er een sluimer in je hoofd hangt, niets is meer scherp. Soort van verdoofd.
Of lamgeslagen. ‘Als een konijn in de koplampen’ omschreef mijn coach het.
En de grap is, je kan niks, want je weet niet welke kant op.
Ik raakte wel even in paniek.
Begon al mijn wijsheden die ik anderen vertel op mezelf toe te passen.
Maar dat hielp niet.
Toen heb ik het maar gelaten.
Nu ja ik wist eigenlijk dondersgoed hoe het zat natuurlijk.
Dat weet altijd iedereen. Daarom is coach zijn een lui vak. Ik hoef niet met de antwoorden te komen, die weet de coachee zelf al.
Maar dan schiet ik altijd in de ‘hoe???’ modus. ‘Wat’ is niet meer het probleem, maar ‘hoe’ dan?
En daar val ik dan vervolgens iedereen mee lastig. Want lamgeslagen of niet, praten blijf ik altijd. En in mijn geval kan ik zeggen, dat helpt.
Al die stemmen, al die meningen, de hele tijd die omgeving, dat doel daar ver aan de horizon, als…dan… Ik was niet meer hier, ik was niet meer bij mij. Ik moest even terug.
Elke keer weer ongelofelijk hoe dat erin sluipt, ik had het ècht niet door.
Hoe ik geleefd werd door verwachtingen, ‘hoe het allemaal moest’.
En vooral, dat hebben van een probleem. Interessant hoe je jezelf een probleem aanmeet. Als een maatpak..
Ik heb een grote verbeeldingskracht, met prachtige beelden hoe – het – zou – moeten – zijn..
En dan kijk ik naar de realiteit.. en dan zit daar toch een gat tussen!! Deprimerend. Zie hier het probleem is geboren.
Och ik ben zo’n dromer, heb zulke geweldige fantasieën, dat vind ik wel leuk van mezelf.
Alleen soms drijf ik te ver van de realiteit af en doen ze me geen goed.
Dus even terug naar hier, naar nu, naar mezelf.
Ik wil gewoon werken. Veel meer mensen coachen die niet meer weten wat ze willen qua werk, die in de war zijn 😉
En ik wil ook blijven trainen, in persoonlijke ontwikkeling, talent versterking. En ik wil veel spelen. Impro theater, en het toepassen in mijn werk; trainen via toegepaste impro op het gebied van samenwerken.
En hoe?
Samen! Niet meer alleen!!!!
En dan komt de energie weer. Kijk weten doe ik het nooit, hoe het allemaal moet. Maar weer voelen waar en hoe ik floreer dat is lekker, en gun ik iedereen.
Ik gooi die deur weer open, ik heb zin er te ZIJN!
Jullie zijn allemaal welkom.
Oh ja en ik laat jullie natuurlijk weten hoe dat nu met dat samenwerken zit.
To be continued….
(Die foto, ja dat ben ik, nee niet gekapt door Leco:-)
Dit artikel delen:
